Negombo, een tropisch welkom

Sri Lanka, een warm welkom

Als een warme deken valt het tropische klimaat van Sri Lanka over ons heen na een vroege aankomst op het vliegveld van Colombo. Een weldaad na het aanhoudendekoude, vochtige weer op Hollandse bodem. De lange reis verliep relatief probleemloos ware het niet dat Deutsche Bahn weer onbetrouwbaar bleek: een oponthoud van een uur op het kille treinstation van Wesel omdat door personeelstekort een trein uitviel, we werden naar een ander perron met tientallen wachtenden verwezen dat uiteindelijk,vijf minuten voor het vertrek van de volgende trein, niet het juiste perron bleek. Een tsunami van reizigers spoedde zich vervolgens naar het juiste perron. De lift bleek niet te werken wat nogal wat gedrang met koffers op de trappen tot gevolg had. We hadden gelukkig de tijd ruim genomen waardoor we ook nog op tijd het inmiddels bekende vliegveld in Düsseldorf bereikten.

Aangekomen in de hoofdstad Colombo op het vliegveld al snel een e-simcard gekocht: een tiental fraaie meiden bood deze tegen lage prijzen aan en daar waren we natuurlijk wel gevoelig voor. Vooral omdat de vliegtuigmodus op Dinie’s telefoon niet had aangestaan en er geen datalimiet was ingesteld, kregen we binnen no time van KPN het bericht dat we € 60 extra op de kostenrekening kregen. Alle updates worden dan tegen niet-Europees tarief verrekend: € 2,50 per MB. En dat gaat gewoon door , soms tijdens de vlucht, maar ook op luchthavens als Dubai en Colombo. Boeven die telefoonmaatschappijen : er zijn mensen die met duizenden euro’s de mist ingaan. De mooie meiden boden geen garantie voor kwaliteit want ze bleken, ondanks hun verzekering, de e-sim-card niet goed geïnstalleerd te hebben. Maar inmiddels hebben we alles (hopelijk) gefixt.

Ons eerste onderkomen blijkt een paradijsje: enkele honderden meters van het strand, aan een ‘Dutch canal’, een helaas enigszins vervuild kanaal, één van de waterbouwkundige prestaties van de Nederlanders toen die in deze streek heer en meester waren. Maar ondanks het troebele water wemelt het er van vis en vogels. Je voelt je gewoon in een oerwoud want de geluiden van het dierenleven overheersen alles.

’s Morgens krijgen we een vorstelijk ontbijt aan het kanaal geserveerd: cakejes, pannenkoeken met room en honing, pannenkoeken met groenten ertussen, verse broodjes, een keur aan fruit, een gebakken eitje… van mijn afvalkuur komt zo geen donder terecht…..mocht je denken dat dit een lopend buffet is….nee, je krijgt het allemaal persoonlijk opgediend. Bonte kraaien wachten naast je tafel ( de brutalen zelfs op je tafel) hun kans af.. er blijft tenslotte voldoende over. Ook zwemmen meterslange varanen langs op zoek naar een hapje rat.

Vandaag, zaterdag, hebben we ons Sri Lankaanse tuktuk-rijbewijs gehaald… en onderschat die prestatie niet want we deden er toch bijna een hele dag over. Zo’n driewielige tuktuk rijdt toch wel net iets anders dan een auto, een scooter of een motor. Met 200cc mag ie 40 km per uur maar hij kan zo’n 80 km per uur. Maar da’s werkelijk levensgevaarlijk. Deze gemotoriseerde riksja heeft 4 versnellingen waarvan de eerste boven de neutraalstand zit; da’s effe wennen. Hij heeft vrij kleine wieltjes, wat de stabiliteit en het weggedrag niet bepaald ten goede komt. Al met al wordt die ruim 1000 km die we voor de boeg hebben wel een uitdaging! Voor mensen die zo’n tuktuk ook ’s willen proberen: we kunnen tuktukrental.com in Negombo van harte aanbevelen: een uitstekende organisatie, die aan alles lijkt te hebben gedacht. Dinie kreeg zelfs les van een Nederlands sprekende Sri Lankaan. Overigens zijn wij niet de enigen die het straatbeeld met onze tuktuk bepalen: er rijden er hier duizenden van die karretjes rond. Bij pech staat iedereen klaar om ons te helpen, wordt ons verzekerd. En dat lijkt geen loze uitspraak want de Sri Lankanen blijken zonder uitzondering bijzonder vriendelijk. Dat verandert echter als men zich in het verkeer begeeft. Sri Lanka wordt niet voor niets India light genoemd: op de weg is t een en al chaos, iedereen raast links en rechts langs je heen, toetert eigenlijk alleen om het toeteren. Ik (Peter) moest in de spits ( volgens ons is het hier de hele dag spits) naar ons gerieflijke onderkomen rijden: het zweet stond op m’n rug en dit keer niet van de hitte. Inmiddels heb ik ook leren toeteren en dat zal ik in de komende weken zeker nog heeeeeel vaak doen……